Wszystko o Stowarzyszeniu Travois ;)

Iwona

My też się wybieramy Laughing

Chodż to co dzieje się z podtopieniami trochę mnie przeraża.
Ale jeszcze dwa tygodnie, więc może pogoda trochę się wyklaruje

ares-ka

Gość

a ja chyba nie pojadę choć bardzo bym chciała.Jeszcze dwa tygodnie wiec się wszystko okaże Smile

Gdzie to na wyspy wyjeżdżasz Monia?

Monika_Baski

Basia no jak to jakie KANARYYYJSKIE Very Happy

A tak na poważnie to do Angli lecimy z Wojtkiem do jego siostry się powakacjować Wink

Rashowa

Ehhh....bo jak go wezme i z nim na trase nie pojde to bedzie miał focha do konca życia.....mogłabym go wziaść i komuś pożyczyć- gdyby był normalnym psem.....niestety jest psem co robi tył zwrot do mamusi ;]
kurcze jak bedzie padało to ciekawa jestem tych namiotów Very Happy

chyba ze w samodzie bedziemy się lokowac :]

Rashowa

Basiiiaaaaaa......jedziesz w koncu????
bo musimy wiedziec z czystko logostycznego powodu ;/

Gość

Jade, jade w końcu i chyba na longa ide Smile

jesli dam rade. A o której wyjeżdzamy? Areska jak tam z tymi noclegami wyszło?

ares-ka

My mamy zamiar wyjechać z DG ok. 13-tej.

A z noclegami, to tak jak rozmawiałyśmy: zostaje to 1 miejsce + pokój 2-osobowy Smile

Gość

Ale w Kalińcu czy gdzie?

ares-ka

Tak, w Kalińcu Smile

Rashowa

taaaak tigrens! na longa!!!! dasz rade :]
ja tak jak podejrzewalam wystartowac nie moge Sad

Gość

no i jak tam po zawodach opowiadać szybciutko Smile

ares-ka

Niech będzie relacja Smile

:

Nadszedł dzień wyjazdu - wreszcie długo oczekiwana Przesieka.... i Karkonosze - góry inne niż pozostałe - wyjątkowe, tajemnicze i zmienne. Pies już od rana uważnie mnie pilnuje i chodzi za mną krok w krok - zniecierpliwiony i podekscytowany, - wszak wie co oznacza spakowana torba i plecak: będzie łażenie, będą nowe zapachy, nowe lasy, wszystko będzie nowe.... Mija 13-ta. Wraz z Asią i Mambi wyruszamy w dobrych humorach z Dąbrowy. Droga jakoś mija, i byłoby Ok gdybyśmy się nie zgubiły w Jeleniej Górze. Ale czasami zgubić sie trzeba. Po niewielkich perypetiach stajemy pod Kalińcem. Lokujemy się w pokoju i czekamy kiedy Ola z Weroniką dojadą. W międzyczasie łykamy smaczną pizze. Dziewczyny wreszcie docierają, rozbijają plecak, wyciągają napoje z ekstraktem chmielowym....później maja wpaść do nas do pokoju, gdzie czeka wysokoenergetyczny napój rozluźniający.....niestety nie wpadają.......
Dzień następny zaczyna się przed szóstą. Start longa jak zwykle o 7-mej, więc trzeba się zbierać. Niepokoi mnie temperatura - jak na 7-mą jest ciepło - jeśli będzie jeszcze cieplej pójdziemy w tempie żółwia, co jakiś czas robiąc odpoczynki by pies się wychłodził.....obawy jednak okazują się zupełnie nie potrzebne.....Mija 7-ma - odliczanie i start....psy rwią się do przodu - każdy chce być pierwszy - na czoło jak zwykle wysuwają się biegacze, my za nimi - jeszcze chwila przerwy na kupkanie - i można już bezproblemowo iść . Początkowo szlak z Przesieki prowadzi szeroką leśną drogą. Bukowo-świerkowe jasnozielone lasy, skropione deszczem są wprost przepiękne.

Mgła, półmrok i jasna zieleń liści bukowych tworzą niesamowite zestawienie kolorów.... i porozrzucane po lesie potężne głazy... i kryształowe górskie pogody rześko szumiące.....i ptasi poranny śpiew.....wszystko to jest cudowne...jak w bajce.....Po kilku kilometrach zaczyna się podejście....no cóż musimy wyleść na ponad 1300 m npm., więc dreptamy chyba ponad 4 km w górę, daje to trochę w kość, i gdy mam odbijać na zielony, trawersujący szlak, cieszę się że najgorsze za nami....za chwilę przekonam się jak bardzo się myliłam......ten szlak okazuje sie wąską, mokrą, śliska ścieżką, urozmaiconą kamieniami i głazami, po które wcale nie tak łatwo pokonać. Jako że tempo jest wolne, bo szybko nie da rady, dłuży nam się miłosiernie, do tego stopnia, że zaczynam się martwić, czy w czasie gdy skupiałam uwagę na tym by bezkontuzyjnie pokonać szlak, nie minęłam rozdroża na którym mieliśmy skręcić....

na szczęście niedługo jesteśmy na rozdrożu pod Śmielcem i odbijamy Koralową ścieżką znów w górę. Ten odcinek ścieżki jest trochę w tatrzańskim stylu....Gdy stajemy na Czarnej Przełęczy jesteśmy wprost szczęśliwi....

teraz grzbietem jakieś 15 km do następnego PK - Domu Śląskiego. mijamy szczyty o nazwie Czarny i Śląski Kamień,

docieramy do Przełęczy Karkonoskiej - schron Odrodzenie nieco przymglony.....Mijamy czeską Lucni Boudę przy której zauważam punkt kontrolny jakiegoś czeskiego marszu długodystansowego - później, gdy mijający nas Czesi pytają mnie czy jestem z Karkonoskiej Stówki, zastanawiam się czy to ten "dálkovy pohod" teraz się też tu odbywa. Szlak grzbietowy jest kamienisty, wiec zbytnio podbiec się nie daje.....trawersujemy mały Szyszak, mijamy Słonecznik

, w dole Wielki Staw później Mały Staw wraz z Samotnią których niestety nie widać, bo poniżej grzbietu jest mleko.....mijamy Spaloną Strażnicę, co znaczy że już niedługo i będziemy w Domy Śląskim. Po tym co widać dookoła domyślam sie że Śnieżki znów nie zobaczę...i niestety nie mylę się...Równia pod Śnieżką siedzie we mgle, może ciut mniejszej, niż ta gdy byłyśmy tam zimą.

Przybijamy pieczątkę, robimy chwilę przerwy byt zjeść z psem po bułce z pasztetem - to taki nasz rytualny posiłek w górach - zawsze noszę tyle samo bułek dla siebie i dla psa, które później razem konsumujemy siedząc gdzieś pod krzakiem.....Bułkę pochłonęliśmy bardzo szybko i teraz juz w dół... Strzecha Akademicka, Samotnia,

do której wpadamy po pieczątkę i Polana - ostatni PK. W momencie jak spisuję PK wpada pan z haszczakiem. Pytam czy jest z mida, i czy dużo midowców jest przed nim - bo myślę że może spotkam się z Aśką. Pan odpowiada mi że jest trzeci, i że nie będzie ze mną gadał bo musi biec dalej...i pobiegł..... Z Polany idziemy nadal cały czas w dół, najpierw droga z kocimi łbami, później przez młodnik modrzewiowy, świerkowy las, kamienistym potokiem stromo w dół, i znów las.....czuję że kolana mi za chwilę zaczną nawalać.....wyciągam kija, którego przezornie wzięłam na trasę.....na trochę się przydaje- ale niestety opanować drogę w dół po śliskich potokowych kamieniach, z psem któremu sie bardzo spieszy, uważając by nie zaliczyć gleby, pochłania trochę czasu.....na szczęście bezproblemowo osiągamy dolinę i teraz już kilka kilometrów do mety pokonujemy spokojnie.....na prostych odcinkach sobie podbiegamy...byle szybciej "w domu". Po 6 godz i 45 min wpadamy na metę - konferansjer mówi nam że mamy drugie miejsce.....cieszymy się...pies zjada zasłużona nagrodkę, ja rozglądam się za Olą, która powinna stać tu z f******. Ale jej nie ma. Idziemy do pokoju...legamy na wyże.....czuję jak w kolanach mi wszystko drży....chyba efekt przesilenia......później przychodzi Aśka - uciorana, ale zadowolona....opowieści jak było...prysznic....odpoczynek....ogłoszenie wyników...chwila przy ognisku....później jeszcze rozgrzewająco-rozluźniający napój w pokoju i o 1-szej, po wspaniałym dniu pełnym wrażeń idziemy spać....

I jeszcze chciałam wspomnieć o prawdziwej bohaterce tego dogtrekkingu: sparaliżowanej suczce Kraksie, która wraz ze swoją Panią, na wózeczku podtrzymującym tylne łapy pokonały całą trasę mida. To było niesamowite...Kraksa pokazała jak wielka wola życia, jakie pokłady energii mogą tkwić w psie - kalece, którego wiele "osób" skazałoby na śmierć. Widząc je na mecie miałyśmy normalnie łzy w oczach

Podsumowując: wspaniała impreza, niesamowite tereny, idąc, całą drogę serce się raduje z tego co oczy widzą dookoła, a dusza chłonie każdy kawałek widoczku, nawet gdy momentami otulała nas mgła....

MAMBI314

No pięknie to wszystko koleżanka ujęła, nic dodać nic ująć Wink

Trasa mida jak dla mnie była bardzo ciężka (tym bardziej, że Mambiszon stwierdził, że nie chce mu się chodzić i przez większość trasy musiałam ją prawie ciągnąć - i kto w tym duecie robi za siłę pociągową?). Szlak zielony ze schroniska Odrodzenie przypimnał rozmokłe bagno gęsto poprzetykane śliskimi głazami i korzeniami, łapki naszych psiaków i nasze nogi były w niebezpieczeństwie, ale za to jakie widoki..., prawdziwie bajkowa kraina! Prawie na sam koniec gdy myślałam, że już nic gorszego nie może się przydażyć organizatorzy zafundowali nam zejście potokiem!!! Oczywiście zaliczyłam bliski kontakt z ziemią (raczej kamieniami i wodą) x 2 Wink

Mambi była chyba tak wystraszona, że słuchała się jak nigdy! Ale przeżyłyśmy i mamy się nieźle (choć nogi bolą jak cholera). Nasze tempo uznać można za spacerowe z powodu osiołka Mambiszonka i licznych strumyków po drodze, w których trzeba było moczyć łapki i troszkę się potaplać Wink

. Jednym słowem było naprawdę fajnie. W sumie wylądowałysmy chyba na 9-tym miejscu, Gratulację dla Syriusza i Weroniki.
Poniżej link z forum doktrekkingowego do artykułu i zdjęć ze startu:
[link widoczny dla zalogowanych]

Greguar

ale cudnie .... pieknie to sie Basia teraz wkurzy .. ze ja minelo ;-/ ale nozka przechodzi odpoczynek wiec bedzie dobrze